19
Arjan, ik heb weer een smeuïge brief.
Een smeuïge brief?
Het woordje seks kan weer in de kop.
Echt?
Ik had niet te veel details, want dat verklapt het allemaal.
Oh, je hebt geen zin in details?
Nog niet.
Je behoudt het helemaal voor het moment waarop we het bespreken.
Het is een teaser.
In de brievenrubriek.
Waar anders?
Alle details in de brievenrubriek.
Net een croissantje.
Koffie.
Daar was ik aan toe, want het was een heftige nacht.
Ja?
Ja.
De details deden we ook.
Voor in de smeuïge seksie.
De brievenrubriek smeuïge seksie.
De brievenrubriek smeuïge rubriek.
Klinkt heel goor.
Ja, maar wat niet goor is, is het feit dat je luistert.
Dat is zeker niet goor.
Het is heel fijn en heel lief.
Het is alweer de ene laatste aflevering van dit seizoen.
Wat gaat het snel, hè?
Het gaat echt van seizoen 2.
Maar we hebben al lang gezegd dat er seizoen 3 komt.
Die redactievergadering is nog niet geweest.
Maar dat kunnen we best doen in de podcast.
Ik kijk er heel erg naar uit.
Het lijkt me fantastisch.
Brieven binnen stromen.
Hier moeten we echt onze mening over geven.
En onze zienswijze over delen.
Omdat het uiteindelijk de wereld beter maakt.
Ja, dat is.
Dat is.
En dat kunnen we in deze tijd goed gebruiken.
Waar luister je dan precies naar?
Leg even uit wat we doen.
Martin zit hier.
En Arjan zit tegenover mij.
Wij struinen allerlei tijdschriften en kranten af.
En het wereldwijde internet.
Dat is groot, hoor.
Dat is echt groot.
Hoi.
Ik ben een dag in de week minder gaan werken.
Maar we hebben het met jou over kunnen hebben.
Maar je mag ook zelf, als je denkt dat je dit hoekje van het
wereldwijde internet nog niet hebt gehad.
Of je hebt niet in de TINA gekeken.
Of een andere tijdschrift.
Of krant.
Stuur je brieven even in.
Dat kan via 0620 15 15 29.
0620 15 15 29.
Daarin kun je ook reageren.
Dat is onze hotline.
Via WhatsApp.
Hij is heet.
Ik kan hem niet eens vasthouden.
We komen niet eens door de uitleg heen.
Ik hoop trouwens dat die blaren komen van die telefoon.
Je kunt ook mailen naar [email protected].
Of in de DM-slider op Instagram.
Daar heet het @debriefrubriek.
Welke je account wil zeggen.
En daarbij kun je, zoals gezegd, je eigen brieven achterlaten.
Maar ook reageren op de post.
En daar kun je ook mailen.
Je kunt je eigen brieven achterlaten.
Maar ook reageren op de podcast.
En in de briefrubriek polrubriek op Instagram.
Kun je dan stemmen op polls.
Want het is een rubriek met polls.
Wij geven dingen best wel logisch in naam.
Ja, vind ik ook.
Het is niet een polls waar je hand aan zit.
Je kunt keuzes maken.
Je begrijpt het waarschijnlijk wel.
Om te beginnen met de briefrubriek.
Want daar heeft Elize iets naartoe gestuurd.
Elize stuurde een appje op 06 20 15 15 29.
06 20 15 15 29.
Hallo lieve Arjan en Martin.
Ik weet niet of alleen jij lief bent.
Nee, lieve Martin en Arjan.
Dus jij bent lief.
Nee, Arjan en Martin was het.
Dan ben ik lief en jij niet.
Ik heb een ingezonden brief voor de briefrubriek.
Je mag mijn naam erbij noemen.
Bij deze Elize, dat is toch wel fijn.
De vraag werd aan Japke D.
Zij is van NSC, zeg ik uit mijn hoofd.
Ja, ze is vooral van zichzelf.
Ze schrijft ook boeken.
Ze zal ook brieven schrijven.
Veel dingen over kantoor.
Ja, taalgebruik.
Taalgebruik en omgangsvormen op kantoor.
Deze vraag werd aan Japke D.
Ik ben meer benieuwd naar jullie inzicht hierover.
Ik ga hem eerst voorlezen.
Is dit nou een brief?
Het is een post op LinkedIn.
De kop is 'Ontbijten in de trein, een nieuwe trend?'
Japke D, bouw maar zich af.
'Lieve mensen, een lezer mailde me afgelopen week dat het hem opviel
dat mensen steeds vaker tijdens hun treinreis ontbijten.
Hele bakjes met muesli, noten, bananen, kwark,
havenmoutpap en yoghurt komen uit de tas.'
Wat fijn dat dit weer uitgebreid is.
Net als die meneer uit Oud-Beierland.
Alle details komen op tafel.
'En uiteraard kraken alle ontbijters driftig.'
Ze zitten met verpakkingen en zo.
Likken ze aan verpakkingen en verspreiden ze hun ontbijtgeur.
Wil je die even in?
Kan dat niet anders?
Vroeg de lezer.
Kunnen ze niet ontbijten aan de keukentafel?
Ik wist zelf niet meteen het antwoord.
Dus ik vraag het aan jullie.
Is dit ook jullie indruk?
Rukt het ontbijten in de trein op?
En wat is het gekste dat je je medereizigers ooit hebt zien doen
of eten?
Ik bied nagelknippen in de trein.
O ja, jij zit nog wel eens in de trein.
Regelmatig.
Jij doet ook dingen met treinen.
Wat dan precies?
Erin zitten.
Wat valt jou op?
Wordt er veel onbeter in treinen?
Er gebeurt van alles heel veel in treinen.
Het is het perfecte vervoersmiddel om je leven wat efficiënter in te delen
dan...
Je maakt je haars te doen.
Ja, nagels ontmaken, nagels vijden, nagels knippen zoals Japke D.
Heet zij Japke D?
Ja, maar ze heette gewoon Japke.
Als ze bij voornaam moet vullen op een formulier online, dan zal daar
toch Japke staan?
Ze schrijft het zelf op LinkedIn als Japke-D.
Oké.
Nou, anyway.
Een beetje voor de andere...
Andere podcast.
Het is het perfecte moment om even te zitten.
Je weet dat je echt geruime tijd zit.
Je hoeft geen stuur vast te houden, je hoeft niet op je voorganger te letten,
je hoeft niet alle dingen te doen die autorijden je belemmeren voor allerlei
persoonlijke dingen.
Dus je kunt een krant lezen, een boek lezen, een mail schrijven, je social
media bijwerken, ontbijten, je nagels doen, je haar doen, je haar doen, je
winpers doen, je maquillage, dat soort dingen.
Daar heb je tijd voor.
Dus ja, dat dat gebeurt in de trein, dat lijkt me logisch, want je voelt meer
als je eigen tijd dan in de auto zitten, volgens mij.
En je hebt je handen vrij, dus je hebt er ook de mogelijkheden en de
attributen voor.
Maar jij doet ook je maquillage in de trein.
Ik heb geen maquillage.
Ja, dat zou ik kunnen doen.
Zijn jullie er opgenomen?
Nee, ik hou liever mijn tijd over andere dingen.
Ik lees een krant of ik werk wat.
Dus je hebt ook veel mensen die 's ochtends in de trein nog vast mails
wegwerken op hun laptop.
Maar goed, in tegenstelling tot eerder is er natuurlijk wel meer eten te
krijgen in de trein.
We hebben misschien met z'n allen wat meer haast gekregen.
Dus op het moment dat je met de trein naar je werk gaat en je denkt, oké, ik
ga dan thuis ontbijten, dat kost me twintig minuten.
Of ik flikker 's ochtends in een bakkie en ik ga daarmee de trein in en dan
eet ik het lekker.
Dat overnight art is natuurlijk iets wat je heel goed 's ochtends al kunt
maken.
Dat kraakt toch?
Niet op het moment dat het overnight is gegaan.
Volgens mij pleur je dat in een bak met melk of water en dan wordt het een
soort drap.
Ik heb dit nog nooit gegeten.
Maar het is een soort van, zoals Brinta vroeger.
Oh ja.
Maar dan zonder stukken.
Zonder van die vatsige stukken.
Gatverdamme.
Maar zit er een ergenis in die brief of is het gewoon een verwondering?
Japke D. vraagt zich dus vooral af of mensen dit herkennen.
Want een lezer van haar herkende dit wel.
Japke heeft nieuwe content nodig.
Precies.
Dus die wil hier binnenkort een column over schrijven.
Net als wat wij doen trouwens.
Ja zeker.
Wij laten ook andere mensen onze posts schrijven.
Of onze content.
Maar of er nou meer gebeurt, ik weet het niet.
Het is ook de vraag waar kun je je druk op maken.
Maar het ontbijtgeur, dat woord kende ik niet.
Nee, maar het kan wel heel erg stinken.
Ik vind het zelf heel irritant als mensen uitgewaaid een frietje van de
smullet gaan zitten eten.
Oorlog.
Doe dat eventjes op die staartafeltjes bij de smullet.
Ja.
Als je dat dan toch wil.
Sommige dingen meuren inderdaad wel heel erg.
Maar ik vind het eigenlijk wel mooi dat iedereen zo zijn manier heeft om
door die ochtend heen te bewegen.
Je hebt ook mensen die zo halfbrak nog 's ochtends met hun koptelefoon
ergens in een stoel hangen waarbij je denkt, dit is ook niet jouw
favoriete bezigheid op dit tijdstip.
Het is ook leuk om zo'n treincoupé binnen te lopen en te zien hoe iedereen
met die plek waar je bent, want niemand zit graag in de ochtendspits
in de trein volgens mij.
Als je kan zitten.
Dus plek en tijd en waar je naartoe onderweg bent, dat zijn vaak de drie
dingen die niet bovenaan het lijstje staan.
Zeker.
Niemand zit graag 's ochtends vroeg in een spitstrein op weg naar z'n werk.
Dus dat creëert allerlei soorten gedrag om met die horror om te gaan.
Horror, oh.
Dus ik zou zeggen, verwonder je, loop lekker binnen en denk, ja, wij hebben
allemaal hetzelfde lot.
We hadden allemaal liever niet hier gezeten.
Precies, en daar gaan we allemaal anders mee om.
Ik vind dat wel aardig.
Elize vroeg nog toe dat zij een tijd lang een kwart van de achterdeur
van de telefoon had, want dan deed ze haar maquillage in de trein, zodat ze
op de fiets eventueel nat kon regenen of zweten.
Dat is een praktische idee.
Dan zou de mascar niet uitlopen.
Precies, de mascar blijft erbij.
We hebben hier verstand van.
Ja, zeker, wij zijn niet heteroseksuele mannen.
Zullen we met mijn brief beginnen?
Doe eens eventjes.
Hij komt uit het blad 'Vrouw' van de Telegraaf.
Vorige week had je ook dat.
Ik ben helemaal in de Telegraaf gegaan.
Je bent één keer in dat witte pak gaan zitten, dus je moest daar ook
wel dat maximale uithalen.
Ik weet niet of je die voor de vrouw ook nog aan moet, maar dat zullen we
na deze brief even beoordelen.
De kop van deze brief staat in de rubriek 'opgebicht'.
O god, dat kan alleen maar goed zijn.
Hij is ook van Anoniempje, uiteraard.
De kop is 'Ik had seks met Sven de stagiair'.
Seks is hier in italics geschreven, ik weet niet waarom, maar dat opmaakt
dingetje.
Maar ook Sven.
Ik denk niet dat het Sven was.
Iedere Sven die ooit stagiair is geweest, denkt nu 'hè?'
Iedere Sven die ooit op de marketingafdeling van een groot
cosmetica-merk heeft gezeten.
En seks heeft gehad, dan weet je dat dit over jou gaat.
De brief begint met 'bij ons op de marketingafdeling van een groot
cosmetica-merk werken eigenlijk alleen maar vrouwen'.
Geen verrassing tot dusver.
Dit is een open deur.
'We zijn in totaal met z'n twaalfen.
Heel gezellig, al is het soms ook een kippenhok.
Met eindeloze privéverhalen, jaloesie en geroddel.'
Dit klinkt zo als een telegraafbrief, omdat iedere
vooroordeel in de eerste twee zinnen al meteen benoemd is.
Want op een vrouwenafdeling kan alleen maar geroddeld worden.
Het kan alleen maar een kippenhok zijn.
Een paar weken geleden kwam er een nieuwe stagiair.
Een jongeman dit keer.
Alle hoofden draaiden toen Sven binnenkwam.
Normaal gesproken zijn het altijd meiden die in stage komen lopen.
Dat geeft je al een beetje aan.
'Lekker ding', fluisterde collega Mirjam tegen mij.
En Carola, een andere collega.
Carola, dat kan niet.
Die namen zijn in ieder geval verzonnen.
Dat kan niet anders.
Een andere collega zag het, al kan hij helemaal niks, we houden hem
hier de volle vier weken.
Een stagiair van vier weken?
Het is een snuffelstagiair, dat is minderjarig.
Nee, dat komt nog.
Ik heb hem wel van het voorhef gelezen.
Ik ga niet zomaar iets veranderen.
Ook vrouwen kunnen seksuele grappen maken als ze onder elkaar zijn.
Dat is nog steeds geen verrassing.
Sven is 24 jaar.
Waarom gaat Sven vier weken ergens lopen?
Waarom is het bijvoorbeeld al moeilijk vol te houden?
Ze bedoelen dat als hij helemaal niks kan en je komt er na twee dagen
achter, dan zet je hem aan de weg.
Dat doe je met stagiairs?
Hij is 24 jaar en ik vond hem wel trekkelijk.
Lang, mooie lach, leuke krullen.
Hij maakte met iedereen een praatje, was vrolijk en haalde koffie voor
ons allemaal.
Heerlijk, zo'n jongen, de hele dag om je heen.
Hij is getrouwd en moeder van een dochter van tien.
Dus wat maakt het uit hoe leuk de stagiair is?
Toch betrapte ik mezelf op dat ik meer zin had om naar kantoor te gaan
dankzij hem, omdat die leuke Sven er dus rondliep.
Ik kreeg steeds meer het idee dat hij mij extra vaak opzag voor een
babbeltje.
Vorige week moest ik een groot project afmaken, dus het werd een
latertje.
Toen ik om acht de laptop dichtklapte, kwam Sven de afdeling
opgewandeld.
'Zo, jij bent nog laat aan het werk,' zei hij.
'Kan ik je misschien nergens meer helpen?'
Het klinkt echt als een slechte porno.
Ongelooflijk, ja.
Ik vroeg hem waarom hij hier nog was.
Bleek dat hij zijn laptop was vergeten en thuis nog iets wilde
afmaken.
Vind je vriendin dat niet vervelend?
Ik was een beetje te vissen naar zijn relatiestatus.
Hij vertelde dat hij momenteel geen vriendin had.
Gelukkig.
Op een gegeven moment veegde hij een pluisje van mijn blouse.
Hij zag dat ik bloosde door zijn aanraking.
Ik kan niet meer.
Voordat ik het wist stonden wij even te zoenen.
Het is vrij snel geëscaleerd.
Sven voelde onder mijn blouse en aan mijn borsten, terwijl we aka
'tjeetje' noemden, was het echt anoniem.
Maar er was duidelijk geen weg meer terug.
Nu konden we net zo goed al de week aan.
Of je naar tong zoent of je je uit elkaar laat trekken.
Precies.
We hebben dus seks op mijn bureau gehad.
Langer dan 5 minuten zal het niet geduurd hebben.
Arme Sven, hier wordt hij ook exposed.
Die heeft het niet geloofvol.
5 minuten zal het niet geduurd hebben, maar wat was het opwindend.
Dit is gewoon niet gebeurd, zei ik.
Met een lachje beloofde hij dat het tussen ons zou blijven.
Inderdaad doen we nu al de hele week alsof er niets aan de hand is.
De hele week?
Ja, het is een week geleden.
Gelukkig, zegt Anoniempje.
Maar aan de andere kant zou ik dit waanzinnige verhaal zo graag aan
mijn collega's vertellen.
Wat vind je er iets van?
Ik vind het allereerst merkwaardig dat zij vraagt naar zijn relatiestatus
terwijl ze zelf getrouwd is en een kind thuis heeft zitten.
Zij zelf geen fuck geeft, dus wat de fuck maakt het uit of hij
een relatie heeft of niet.
Of ze heeft afspraken met man en kind.
Dat dat mag, maar nee, die indruk krijg ik niet.
Want ze zegt dat ze 42 jaar getrouwd is, dus wat maakt het uit
hoe lekker de stagiair is.
Het zou niet uit moeten maken, want ze is toch niet op de ballet.
Dat maakt per definitie wel uit, want iemand is lekker of niet.
Sven is daar vier weken, dus in vrij rap tempo is dit geëscaleerd.
Ik vind het een korte stage.
Ik begrijp ook niet waarom iemand op z'n 24 nog vier weken stage
komt lopen.
Misschien is hij net uit de gevangenis, vrijgewaten of zo.
Maar goed, hij loopt daar vier weken stage.
Op een gegeven moment is die meneer weg.
Meneer Sven.
Dan is er natuurlijk geen enkele reden meer voor deze mevrouw
anoniem, om het niet te gaan vertellen aan collega's.
Behalve dat ze er zeker van moet zijn dat het niet bij meneer
anoniem terecht komt.
Ik kan me voorstellen dat je dit heel graag wilt vertellen, al was het
maar aan één iemand.
Op een gegeven moment moet je ergens naartoe met dat verhaal.
Maar zij schrijft niks over 'nu voel ik me schuldig ten opzichte
van mijn man'.
Nee, ze voelt zich helemaal niet schuldig.
Ze voelt zich heerlijk, heeft ze vijf minuten kunnen neuken met
haar man.
Ik hou het gemiddeld.
Heel details.
Ja.
Heb jij wel eens seks met een stagiair gehad?
Nee.
Ik ook niet.
Ik heb ook weinig ervaring met stagiairs.
Om ze om je heen te hebben?
Ja.
Bij mij op het werk nog wel, maar ik zou daar nooit die neiging
voelen.
Je hebt ook geen Sven op je opdeling gehad?
Ik had een Sven op het werk, maar niet deze Sven.
Dat weet je niet?
Heeft hij stage gelopen?
Ik zou het vragen of Sven heeft stage gelopen op de marketingopdeling
van een cosmeticaberk.
Als dat zo is.
En stiekem valt op vrouwen van 42, die getrouwd zijn en een kind
hebben.
Dat kan natuurlijk.
Ik vind die taal ook, hij voelde aan mijn borsten.
Hij had een pluisje.
Dat vind ik zo'n totaal seksloze.
Jij is het ook.
Je voelt het niet.
Het is toch niet dat je denkt, ik moet even voelen wat hier zit.
Dit is de opmaat.
Ik vind ook wel de stap tussen wild tongzoenen en dan maar al
doorheen gaan, want we zijn nu toch bezig.
Dat vind ik ook wel een opmerkelijkheid.
Er was geen weg meer terug, zegt Anoniem.
Per definitie is hij er wel.
Ik kan me best voorstellen, zo gaat het in de kroeg ook, ik heb het
nog nooit meegemaakt, dat je denkt, ik heb er wel zin aan, want het is
al een hele tijd geleden.
Misschien is het voor mevrouw 42, Anoniem, met een man en een kind,
wel heel lang geleden.
Ik zo'n jonge Adonis, van 24, met een gladgeschoren borstkas,
tegen me aan heb staan die aan mijn borst aan het voelen is, wat ook
alweer een hele tijd geleden is, dan hupsakee.
En als we ons verplaatsen in Sven, wat vinden we van zijn actie?
Ik ben benieuwd of hij ook gevraagd heeft, hoe is jouw relatiestatus
eigenlijk, en of hij zich er enige fuck omgeeft.
Ik denk dat Sven gewoon een goed verhaal heeft.
Ja, die heeft zijn vrienden meteen geëerd van wat ik nou meegemaakt
heb.
Ik ga vaker in een stage lopen, of erger nog, het is weer gelukt, weer
bij een stage, hij heeft gewoon een soort strippenkaart in die bol.
Of zo'n schriftje waarin hij het bijhoudt.
Ja, zo'n Banga lijst.
Dat weet ik niet, dat is niet aardig.
Banga lijsten zijn niet om te lachen.
Dat is de officiële, de briefrubriek, standpunt, Banga lijsten zijn niet
om te lachen.
Staat genoteerd.
Wat vond je van deze brief?
Het was wel precies in het straatje van de briefrubriek.
Het is regelrecht in het straatje van de briefrubriek, maar ook hier,
die namen, Carola, ook.
Ja, die namen zijn 100% verzommen.
Fantastisch.
Wat was het, Carola en Svenders en Miriam.
Ik heb het niet tegen, maar ja.
Carola Schouten.
Carola ook.
De burgemeester heet Carola.
Maar bij Carola heb ik wel een beeld, zeg maar.
Carola is een dikke vrouw van halfweg de 40.
Stevig.
Een stevige vrouw van halfweg de 40.
Ja.
Rookt als een ketter.
Jack.
Jack, ik ben Carola.
Hallo met de Carol.
Welke dik ben je Carola?
Dat escaleert ook.
Ik heb een brief en die gaat over iets wat we allemaal wel eens meemaken.
Eigenlijk iedereen doet dit per definitie in het leven.
En anders dan heb je een bijzonder verhaal.
Oké, ik ben heel benieuwd waar dit naartoe gaat.
Dat snap ik.
Trouw heeft een tijdje geleden mensen laten schrijven over
hetgene waar deze brief over gaat.
Anders schrijven mensen er niet over.
Kun je het nog spannender maken?
Het ging over verhuizen.
Dat is wat je allemaal...
Ja, iedereen verhuist wel eens.
Ik dacht dat het niet zo groot was.
Nee, helemaal niet.
Iedereen verhuist wel eens dichtbij, ver weg.
Waar dit over ging is of je nou een verhuisje hebt.
Als je van binnen Nederland het idee kunt hebben dat je emigreert.
Oké.
Als je van Groningen naar Zuid-Limburg vrij is.
Of gewoon van de stad naar het dorp.
Je gaat vanaf Rotterdam, waar ik woon, duik je op eens Twente in.
Of de Achterhoek, want ik weet het verschil.
Of Noordwest-Friesland of Zuid-Limburg.
Onze koningin heeft een keer gezegd toen ze nog prinses was.
De Nederlander bestaat niet.
En dat je twee keer één koekje bij de koffie mocht.
En één koekje bij de koffie.
Maar twee keer hier bij jou.
En dan nog eens over de croissantjes.
Wat er gaat, gaat het hard.
Met chocolade.
Ja, heel lekker.
Een pain au chocolat.
De vraag is, kun je dat gevoel hebben in Nederland?
Dat je emigreert. Heel veel mensen hebben het idee...
...ik ga naar Canada, Australië of Zuid-Frankrijk.
Maar ik wil uit het Nederland.
Terwijl er nog steeds meer mensen binnenkomen dan eruit gaan.
Nederlanders hebben wel eens dat idee.
Op zich vind ik dat een interessant onderwerp.
Want hier hebben mensen op geschreven.
Dus trouwlezers...
Trouw was te lui om zelf te schrijven.
Precies, ze hebben aan lezers gevraagd...
Net als Japke D.
Heb jij dit ervaren?
Heb jij een huisverhaal?
En nou heb ik hier een brief, een mail, denk ik.
Maar een aantrouw, geschreven door Ria.
Ria.
In de kategorie Carola hebben we ook nog een Ria.
Ria leest niet doorgaans de trouw.
Nee? - Nee.
Ik denk dat Ria meer het AD of de telegraaf leest.
En Hennie?
Hennie leest de telegraaf.
Die? Dat is sowieso...
Maar misschien leest Ria ook de trouw.
Ria loopt al eventjes mee.
Moeten we er ook bij zeggen.
Daarom schrijf je ook een brief naar trouw.
Dat doe je alleen maar als je al eventjes meeloopt.
Want als tienjarige verhuisten ze in 1946.
Holy shit.
Dat is '36 geworden.
Ze is in 1936 gebouwd.
Nee, ze is in '35 gebouwd.
In '36 is ze opgeleverd.
Die verschrikkelijke verhuisborden die er soms in de tuin staan...
...op het moment dat mensen zanger zijn.
Dit project wordt mede mogelijk gemaakt.
Oh my god.
En van die oievaars die dan zogenaamd naar binnen gevlogen zijn.
Die vind ik op de ene manier nog wel grappig.
Tenminste, de eerste die je ziet.
Daarna denk je...
Anyway.
Doe het niet, mensen. Dit is officieel brief-afdriekadvies.
Doe het niet.
Maar goed, zij verhuisde in 1946 van Amsterdam naar Hengelo.
Oh, cultuurshock.
Nou ja, daar ging dit over.
Het voelde als emigratie.
Bijna niemand had een telefoon of een auto.
Nou ja. -Nou, ria.
Het moet niet gekker worden.
Maar dat had je natuurlijk wel in die tijd.
Er zat heel veel ontwikkeling in de techniek.
Zoals inderdaad de auto of de telefoon.
En dat ging maar heel langzaam, verschoof dat over het land eigenlijk.
Dus Amsterdam bestond het allemaal al.
Maar ria ervaarde als tienjarige in Hengelo...
...niemand had een ring. -Niemand nam op.
Of niemand nam op. Dat kan natuurlijk ook.
Ze belde wel, maar niemand nam op.
Dit is ria. Laat maar inkelen. -Laat maar gaan.
Op school had ik over Hengelo geleerd dat er veel fabrieken waren.
Nou, dat bleek te kloppen.
Kijk, toen was het onderwijs... -Het onderwijs was toen nog in orde.
Dik in orde. Vader was al vooruitgereisd.
En toen mama met baby, mijn broertje van zeven, en mij aankwam...
...in de ruïne van station Hengelo...
...had hij gezorgd voor een rijtuig met een paard ervoor.
Zo, wat een luxe.
Ik vind dit een romantisch beeld.
Hoewel het gebombardeerde station misschien niet heel romantisch was.
Maar in 1946 was natuurlijk veel nog kapot.
Kapot was het. Het was allemaal kapot.
Wat erg.
Naleiding van de Tweede Wereldoorlog. -Dat is niet grappig eigenlijk.
Nee, toe soon.
Hoewel, als je nu het huidige station Hengelo bekijkt, dan denk je...
Doen we het nog wel een keer? -Nee, doen we niet.
Maar dan kun je je voorstellen, dan kom je als meisje, je heet ria...
...uit Amsterdam, met de trein aan op station Hengelo...
...en dan loop je het station uit en dan staat daar een paard in wagen.
Dat is wel mooi. -Het is een mooi beeld, toch?
Dat heeft papa goed geregeld.
Papa wist zo hoe die dingen moesten regelen, dat is duidelijk.
Tussen de fabrieken doorreden we naar een rijkjeshuis...
...met uitzicht op een fabrieksterrein.
Dat vindt ria... -Ja, dat heeft ze onthouden.
Al die jaren later.
De overgang van ons mooie huis op de...
Luister goed. Keizersgracht.
Oké. Ria woonde niet in de Amsterdam Bouwmer.
Nee, dat bestond er nog niet. -Maar dat maakt niet uit.
De overgang van ons mooie huis op de Keizersgracht...
...kon bijna niet groter.
Dus je woont als Ria van Tien in 1946...
...in Amsterdam aan de Keizersgracht.
Wat een waanzinnige rotzooi moet zijn geweest toen de tijd...
...want die grachten waren open riool ook.
Dus dat was natuurlijk echt een waanzinnige tieve zooi.
En die ging van Amsterdam dus aan de Keizersgracht naar Hengelo...
...en verdween in een rijkjeshuis.
Nooit meer teruggezien. Nooit meer teruggezien.
En natuurlijk konden we de kinderen op school niet verstaan.
Want die praten allemaal met een lange oor.
En zo... Ja, het is over cola. Geen idee.
Tussen... -Kostra.
Ja. Tussen Hengelo en mij is het nooit goed gekomen, schrijft ze.
Nooit? -Nee.
Maar gelukkig verhuisde ik, inmiddels zelf moeder van drie kinderen...
...dus dat is lang, er zat veel tijd tussen...
...in 1968 naar Borne.
In... -Naast Hengelo.
Tussen Hengelo en Almelo.
Almelo en Hengelo hangt er vanaf aan welk kantje komt.
En daar leef ik nu al lang en gelukkig.
En die taal valt ook best mee.
Dit is het levensgeschiedenis van een...
Ik weet niet wat de boodschap nou precies is.
Dat het voelt als emigreren in eigen land.
Precies. En dat is...
Ik vraag me wel af waarom het met Hengelo dan nooit goed is gekomen...
...dat je dan naar een of ander suf-Twensdorp wat Borne heet verhuist...
...dat je dan opeens denkt... Oh, nou, net het Keizersgrachtje.
Dat is... Dat kan toch bij...
Dat is... Ik begrijp het niet zo goed.
Nee, want dat is daar in de buurt. Ik ken Borne niet, maar dat is daar.
Ja, dat is daar in de buurt. Het ligt ernaast, eigenlijk.
Dat is een dorp zoals... Nou ja, jij komt uit...
Ze huist daar. -Zoiets, maar dan iets groter.
Gewoon zo'n dorp uit de provincie.
Het is kraak nog smaak. Er is niet echt historie.
Het is gewoon... -Maar ze heeft gewoon slechte gevoelens...
...bij Hengelo altijd gehad. -Ja.
Terwijl als je vader daar staat met een paard in een reedsheug...
...dan moet je toch... Dan denk je toch...
Oh, wat heerlijk hier. En zo.
En ze heeft er al niet kort gewoond, want 22 jaar later is ze pas...
Ze heeft 22 jaar met tegenzin in Hengelo gewoond.
En is toen naar Borne gegaan. -En daar is het één groot feest...
Toen was er Born to be Alive. -Jezus.
Dit zou op de bordjes bij Borne, bij binnenkomst...
Born to be Alive.
Het zou er zomaar kunnen staan.
Misschien is dit ook wel de cityslogan.
Dat zou er zomaar kunnen.
Maar jij bent opgegroeid...
Ik weet niet of je geboren bent ook in Rode. -Nee, opgegroeid.
Opgegroeid in Rode, in Groningen. -Drenthe.
Is dat Drenthe? Ik dacht dat het Groningen was.
Ja, dat denken te veel mensen. -Oei.
Dit ligt ook gevaarlijk, de manier waarop jij mij nu aankijkt.
Dit vinden mensen daar heel moeilijk.
Jij bent opgegroeid in Rode, in Drenthe, is dat?
Ja, heel goed.
En woont nu in Rotterdam. Ik weet niet of ik daarmee te veel verklap.
Hoe was dat voor jou dan?
Daar tussendoor zat Hilversum, 13 jaar.
Dus ik ben niet van een Drenthe-plattelandsdorp
naar Rotterdam gegaan in één rechte lijn.
Maar wel Hilversum, wat ook natuurlijk een metropool is.
Nou ja, het was wel het perfecte tussenmaatje
om te wennen aan de grote stad.
Maar ik heb altijd iets met steden gehad.
Dus ik heb...
Je kan veel van Rode zeggen, maar het is geen stad.
Nee, het is geen stad.
Er wonen 17.000, 18.000 inwoners,
wat voor zo'n Drenthe-plattelanddorp aardig, ik bedoel, best wel groot is.
Voor een Groningsdorp zou het ook groot zijn.
Klopt. En voor een Friesdorp ook.
En misschien voor een Twentsdorp ook wel.
Maar...
Ja, en het is wel echt een cultuurchoc,
ook omdat ik in een stadsdeel woon waar heel veel immigranten wonen,
dus heel veel mensen met een migratieachtergrond.
En dat leeft op de een of andere manier over het algemeen
best wel goed naast elkaar en door elkaar.
Je wordt ook inderdaad redelijk explosief, stadsdeel.
Ja? -Er zijn veel explosies, toch?
Ik heb er nog nooit wat van gemerkt.
Maar ik merk wel, de cultuurchoc is nu een beetje andersom
dat op het moment dat ik dan weer een keer naar mijn ouders ga,
die nog steeds in hetzelfde huis wonen waar ik ook opgegroeid ben,
dan kom je terug in die rust.
Dan herken ik alle wegen, dan is alles opeens ruim en kalm.
En dat is dan eventjes heel lekker.
En dan na een dag of twee, drie, als ik daar dan mee geweest ben,
denk ik, alsjeblieft weer een metro.
Ik wil gewoon weer het idee hebben
dat ik onderdeel uitmaak van iets groters dan daar.
En dat heb ik in een grote stad.
In Rotterdam eigenlijk het meest,
en Amsterdam als ik er rondloop ook wel.
Dat vind ik gewoon heel fijn.
Ik vind die vibe, die soms wat gehaastheid,
soms wat anonimiteit, maar ook heel persoonlijke momenten,
want die zijn er ook gewoon in zo'n grote stad.
Dat vind ik heel fijn, ja.
Ik heb het, als ik in het dorp waar ik ben opgegroeid,
ik heb er tot mijn achttiende gewoond bij mijn ouders.
Als ik daar ben, dan denk ik ook altijd, prima, ik ben hier weer,
maar ik zou hier niet willen wonen.
Dat gevoel heb ik wel altijd van, ik stel je voor dat ik hier zou wonen,
dan zou ik in datzelfde kleine kringetje of zo.
De hele tijd hierom... -Ja, ik woon hier dus in Ilfsen,
maar ja, ook een tijdje heb ik gewoon.
Ik vind het hier toch fijner op een iets meer grote...
En zou je kunnen emigreren, echt?
Nou ja, dat is wel een goed punt, want voelde het voor jou ook als emigreren,
het feit dat je uit Rode naar Hilversum dan toe ging?
Nee, het enige wat ik wel heel erg trouw heb en blijven doen de eerste tijd,
was mensen groeten op straat. -O, dat doe ik nog steeds.
Want dat doe je in de wat rustigere contrèles vrij standaard.
En in Hilversum ben ik daar ook mee begonnen.
Dan word je af en toe... Mensen groeten ook natuurlijk gewoon terug,
maar mensen zijn echt niet allemaal totaal afgesloten van de rest.
Maar het is zo'n klus, vond ik op een gegeven moment.
Dan liep ik naar het station en dan was ik de hele weg,
omdat het drukker is op straat hier dan elders,
ben je de hele tijd bezig met goedemiddag, hallo, goedemorgen, hallo.
Dan heb ik op een gegeven moment gedacht, ik heb hier ook geen zin meer in,
dit is een dagtaak. -Ik doe het wel nog steeds doorgaand.
Heel vaak krijg je inderdaad of een vreemde blik van 'Wat de fuck,
maar ken jij, waarom zeg je hoi tegen me?' Of je hoort niks,
maar ook heel vaak wel gewoon mensen die 'goedemorgen' zeggen.
Ja, precies. Ik doe het nu in Rotterdam.
Ik woon in een straat dat vrij dorpsgevoel heeft.
Veel mensen kennen elkaar, veel saamhorigheid ook.
Maar ik doe het nu op het moment dat mensen mij...
Als ik oogcontact heb gemaakt met mensen, dus ik kijk vrij veel om me heen.
En als ik oogcontact heb gemaakt, dan zeg ik 'goedemorgen'.
En op het moment dat iemand heel boos voor zich uitkijkt, doe ik het ook.
Bewustje. -Want dat vind ik gewoon leuk.
Maar dus ik maak een beetje een afweging over wanneer ik het wil of niet.
Want als ik de metro instap en daar staan mensen in elkaar als oksel,
dan ga ik niet 'Hallo, goedemorgen, goedemorgen, hallo'.
Dan is het onzin natuurlijk.
Ik heb ook wel... Ik probeer me dan wel altijd in te houden,
maar als ik dan iemand groet op straat en die zegt niks terug,
dat ik dan niet achteraan zeg 'of niet', weet je wel?
'Goedemorgen, of niet'. -Dan niet.
Dan niet, weet je wel? Maar ja...
Ja, maar dat passieve-agressieve zou ik er wel gewoon bij doen dan.
Dan moet je het ook vol omarmen. -Het is ook met z'n goed recht...
om je niet te groeten. -Ja, precies.
Maar het is dan ook je goed recht om dat even te beroemen.
Groet jij mensen op straat? -Laat het even weten.
0620-1525.
En is er nou een land, nog even kort, waar jij naartoe zou kunnen emigreren
wat niet, zeg maar, binnen Nederland, maar waarvan je denkt
'Als ik ergens zou moeten gaan... -Amerika.
Toch wel. Maar bepaald...
Want Amerika is natuurlijk gewoon een wereldbeeld.
Ik zou misschien wel in een stad als New York willen wonen.
Onbetaalbaar natuurlijk. -Ja.
Dat is wel... -Een mooie droom.
Als ik daar loop, als ik daar een keer op bezoek ben,
dan denk ik altijd wel van 'ah, hier voel ik me wel thuis'.
Ondanks dat het een grote stad is en ik er niemand ken.
Ja. -En jij?
Ja, verschillende opties, maar ik zou denk ik dan gewoon
de mogelijkheid nemen om de andere kant van de wereld op te zoeken.
Dus gewoon een jaar of zo in Sydney. Melbourne of zo.
Ik heb daar ook familie, dus het is ook... -Als je dan een kut tijd hebt,
dan zeg je wel Sydney mee. -Jezus.
Ja, maar ik heb familie daar, in ieder geval.
Dus dat maakt het ook iets makkelijker. -Heb je dat zeker in Sydney?
Nee, in Brisbane. Ik ga niet in op jouw vrij matige woordgrap.
Maar dat is dan ook wel... Dan heb je ook een soort van basis
waarop je weet 'ik kom daar niet helemaal...
Ik ben er niet helemaal aan mezelf over geleverd'.
Ja, dat is wel fijn.
Wat een serieus onderwerp weer. -Nou ja, Ria heeft gewoon...
Ria heeft een leven. -Had een leven. Heeft een leven.
Is Ria dat? -Nee, dat zou dan heel recent moeten zijn.
Laten we er niet van uitgaan. -Laten we er niet van uitgaan.
Ria, die woont heerlijk in Borne. Mocht je niet weten waar dat ligt,
net als Martin, Google is your friend. -Google Maps.
En als je hierop wil reageren of een brief wil aandragen,
zeiden we het al eventjes, laat het weten.
Stuur een mail naar [email protected].
Stem even mee in de briefrubriek, pollrubriek op Instagram.
Volgens daar kun je ook in de VR sluien. -Hebben we weer content.
En we hebben natuurlijk onze hotline 0620 15 15 29.
0620 15 15 29.
Voor al je opmerkingen, al je suggesties, al je reacties,
je audio-appjes, je hele mekant. -Audio-appjes zijn wel leuk,
want die kunnen we laten horen. Hadden we deze week niet.
Hadden we deze week niet, maar volgende week, aflevering 10.
De laatste. -Van deze serie van dit seizoen.
Van deze reeks. -Van deze reeks.
Waar wij kijken er, hopelijk net als jij, enorm naar uit.
Tot volgende week. -Tot volgende week.
Kunnen we nu nog zeggen. -Kunnen we nu nog zeggen.
De brief in de brief. Ja. God, het loopt lekker door elkaar heen.
We gaan door elkaar heen. -We gaan door elkaar heen.
Tot volgende week. -Doei.
Hoi.
...